Μα πόσο γρήγορα πέρασε κι αυτός ο χρόνος! Νιώθω σαν να με έχουν βάλει στο fast forward και μέχρι να ανοιγοκλείσω τα μάτια πέρασαν 365 μέρες! Γενέθλια και πάλι! Τέλεια!

Πόσο συχνά αλήθεια λες “ευχαριστώ”; Πόσο συχνά αισθάνεσαι την ανάγκη να το πεις; Πόσο συχνά το νιώθεις; Για τα μεγάλα; Για τα μικρά; Με αφορμή ένα μικρό περιστατικό (μην είστε περίεργοι, θα το αναφέρω παρακάτω!) αναρωτήθηκα πόσο συχνά νιώθουμε ευγνωμοσύνη ακόμη και για πράγματα που φαίνονται ασήμαντα!

Μήπως φοβάσαι να χαρείς; Μήπως όταν ζεις με χαρά τις στιγμές, φοβάσαι ότι κάτι άσχημο θα συμβεί; Μήπως δεν προλαβαίνεις να χαρείς; Μήπως με όλα αυτά που διαβάζεις και ακούς για τη χαρά και την ευτυχία, έχεις αγχωθεί ότι δεν τη νιώθεις όπως “πρέπει”; Λοιπόν ήρθε η ώρα να μη φοβάσαι τη χαρά!

      Ατενίζοντας τις 50 αποχρώσεις του μπλε ξεκινάω τη “σύνδεση” μαζί σας, την επικοινωνία μας, το πρώτο μου “post”. Μπροστά μου ο υπέροχος Λακωνικός κόλπος (διακοπές γαρ) και λέξεις, λέξεις πολλές να κατακλύζουν τη σκέψη μου.